انجدان گیاهی با طبع گرم و خشک و ارتفاع ۲ تا ۲/۵ متر است. این گیاه دارای ریشه‌ای ضخیم و محتوی شیره‌ای شیری رنگ با بوی قوی است. ساقه این گیاه، ضخیم و استوانه‌ای و گل‌های آن زرد رنگ است. برگ‌های آن نیز دارای کرک‌های ریز و نرم است.
گل‌های انجدان رومی، بسیار کوچک به ابعاد سه میلی‌متر، به رنگ زرد و مجتمع به صورت چتر مرکب به دوازده شعاع نابرابر هستند. زنبورعسل از گل‌های آن، غذای پرارزشی به دست می‌آورد.
این گیاه دو گونه دارد؛ یک گونه آن خوشبو وگونه دیگر بدبو است. نوع بدبوی آن در ایران پرورش داده می‌شود.
انجدان با نام‌های انگژه / انجدان سفید / انگدان سفید / انجدان رومی / کاشم رومی/ سیالوس نیز شناخته می‌شود.
خواص گیاه دارویی انجدان:
خوشبو کننده دهان است.
نسیان و فراموشی را زایل می‌کند.
ذهن را نیکو می‌نماید.
حافظه را زیاد می‌کند.
فلج القوه را درمان خواهد کرد.
احمقی و هوش کم را زایل می‌سازد.
قدرت هاضمه را زیاد می‌کند.
دستگاه گوارش را تقویت می‌کند.
رطوبت بلغمی را نقصان می‌دهد و به مرور تمام می‌کند.
رطوبت اطراف معده را جذب می‌کند.
شیر مادران را زیاد می‌کند.
قوای جنسی را تقویت می‌کند.
معده را قدری خشن می‌کند.
برای افرادی که زخم معده دارند نیکو است.
سرفه‌ای که از غلبه خون و صفرا باشد را درمان می‌کند.
خوردن مقدار یک مثقال تخم انجدان در اخراج جنین قوى الاثر است.
مالش آن با روغن ایرسا یا روغن حنا نافع درد مفاصل ناشى از سردى است.
اگر صمغ انجدان را در آب حل کنید به صورت مایعی شیری در می‌آید که خوردن آن برای امراض سرد دماغی مانند فلج، رعشه، صرع، بی حسی اعضا و استسقا تجویز می‌شود.
سرمه صمغ انجدان با عسل جهت تقویت بینایی و جلوگیری از آبریزش چشم و لکه‌های سفید سودمند است.
نوشیدن محلول صمغ انجدان در آب جهت باز شدن آواز و نرمی گلو مفید است.
خوردن صمغ با غذا باعث بازشدن و نیکویی رنگ رخسار است.
موارد منع مصرف:
این گیاه مضر مثانه و امعاء است، مصلح آن در مورد مثانه تخم خربزه و در مورد امعاء صمغ عربی است.
اشخاص گرم مزاج نیز باید از مصرف آن خودداری کنند.
در دوران بارداری با مشورت پزشک متخصص مصرف شود.
شیوه استفاده:
آن را با نبات به مقدار مساوی بکوبید و بخورید.
معمولاً ریشه و تخم انجدان را به صورت دم کرده یا جوشانده استفاده می‌کنند.
