عسل آویشن

خواص و فواید عسل آویشن در طب سنتی

عسل آویشن

عسل آویشن از گیاه و گرده افشانی زنبور بر گل آویشن به وجود می‌آید؛ درواقع این عسل از فرآوری شدن شهد گل‌های آویشن توسط زنبور عسل حاصل می‌شود که درمان‎ کننده بسیاری از بیماری‌ها مثل سرماخوردگی و دیابت است؛ از این به بعد، در کنار عسل طبیعی و موم آن از عسل های گیاهی و تک گل هم استفاده کنید

عسل آویشن چیست؟

همانطور که گفتیم، عسل آویشن یکی از انواع عسل‌های تک گله است که از گل نعنائی آویشن تهیه می‌شود؛ حاصل گرده افشانی زنبور عسل بر گیاه آویشن این شهد طبیعی و درمانی خوشمزه را به طب سنتی هدیه داده است. این عسل عطر و طعم خاصی دارد و معمولا به رنگ کهربایی با شیرینی متوسط و طعمی تند و ادویه‌دار است؛

خواص گیاه آویشن

آویشن یکی از شناخته‌شده‌ترین گیاهان از خانواده نعنا است. این گیاه درختچه‌‌ای کوتاه و پرشاخه با برگ‌های نازک دارد، گل‌های آویشن سفید ( مایل به بنفش و سرخ ) چتری و منفرد است. همانطور که می‌دانید، آویشن و به خصوص نوع کوهی آن خواص زیادی برای بدن دارد که یکی از مهم ترین آنها درمان مشکلات تنفسی و عفونت‌های ویروسی ناشی از سرماخوردگی است؛

نقش شهد در تولید عسل آویشن

شهد آویشن نقش عمده‌ای در تولید عسل آویشن دارد و معمولا در حرفه زنبور‎داری به این نکته بسیار توجه می‌شود که کندوی عسل را در محلی قرار دهند که بیشترین و بهترین شهد آویشن وجود داشته باشد تا گرده‌افشانی گیاه آویشن توسط زنبور عسل به خوبی انجام شود.

خواص عسل آویشن

عسل گیاهی آویشن با ویتامین‌های A، B‌ و E‌ در طب سنتی خواص درمانی و پزشکی زیادی دارد؛ این ماده مغذی مانند عسل طبیعی، موم عسل و چای سبز آنتی‌اکسیدان های طبیعی زیادی دارد که برای درمان انواع مختلف سرطان و بیماری‌های عفونی مثل آسم و سرماخوردگی گزینه بسیار مناسبی است. با ما همچنان همراه باشید تا درباره خواص عسل آویشن اطلاعات تازه‌ای به دست آورید

درمان سرماخوردگی

همانطور که گفتیم، عسل آویشن خواص ضد باکتری و ضد التهابی زیادی دارد که می‌تواند مشکلات تنفسی، آسم، سینوزیت، برونشیت و عفونت های ویروسی بدن را کنترل و سیستم ایمنی بدن را تقویت کند. استفاده از ترکیب جادویی عسل آویشن و لیمو در کنار دمنوش های گیاهی دیگر ضد سرماخوردگی سرفه و گلودرد را بهبود می‌بخشد.

درمان میکروب و التهاب معده

اگر زخم یا التهاب معده دارید، عسل آویشن میل کنید. برای این منظور، بهتر است به صورت ناشتا یک تا دو قاشق غذاخوری از این عسل گیاهی را با آب میل کنید تا دیواره معده شما نرم و سوزش و التهاب آن برطرف شود.

کاهش درد قاعدگی

این عسل گیاهی می‌تواند درد های شکمی و رحمی ناشی از قاعدگی را کاهش دهد. استفاده از این عسل طبیعی در انواع دمنوش های گیاهی در دوران پریودی ضد درد های شکمی عمل می‌کند و باعث پاکسازی عفونت‌های رحم و تخمدان خانم ها می‌شود.

کنترل قند خون

عسل آویشن و به طور کلی عسل‌های گیاهی مختلف می‌توانند میزان قند خون را در بدن کنترل کنند. طبق تحقیقات دانشمندان، گیاه آویشن و استفاده از فراورده‌های طبیعی آن قند خون عصبی بدن را تنظیم می‌کند؛ علاوه بر این و همانطور که گفتیم، عسل آویشن شیرینی بیش از حد ندارد.

انرژی زای طبیعی بدن

معجون عسل آویشن هم مانند معجون‌های گیاهی دیگر مثل آب و عسل و شیر و زنجبیل باعث رفع خستگی و افزایش انرژی بدن می‌شود، یکی از علت‌های شایع این مسئله وجود آنتی‌اکسیدان های طبیعی در این ماده غذایی ارزشمند است.

معجون گیاهی ضد سرطان

همانطور که گفتیم، آنتی‌اکسیدان های طبیعی موجود در عسل آویشن مانند چای سبز با رادیکال‌های آزاد مبارزه می‌کنند؛ درنتیجه سیستم ایمنی بدن تقویت می‌شود و شما می‌توانید بدن خود را در برابر انواع مختلف سرطان بیمه کنید. همچنین مصرف مداوم عسل آویشن به دلیل خاصیت ضد التهابی‌اش ( محافظت از عروق خونی ) از حمله قلبی جلوگیری می‌کند.

بهبود زخم های عفونی بدن

عسل طبیعی و انواع مختلف آن به دلیل خواص ضد التهابی‌اش می‌تواند عفونت‌های بدن و محل زخم و سوختگی‌ها را التیام دهد. اگر پوست صورت شما مستعد جوش و آکنه‌های عفونی و میکروبی است؛ ماسک عسل آویشن و لیمو را امتحان کنید

بهترین طریقه مصرف عسل آویشن

مخلوط کردن دو تا سه قاشق عسل آویشن با آب ولرم و سپس اضافه کردن آب لیموی ترش و تازه به آن می‌تواند یک نوشیدنی مفید و سرشار از ویتامین C برای انواع مختلف بیماری‌ها باشد؛ پس همیشه سعی کنید عسل های گیاهی و طبیعی را با لیموی تازه بخورید.

آویشن[۲] یا گلوفته و یا آزربه (نام علمی: Thymes) سرده‌ای از تیره نعناعیان است. آویشن حدود ۳۵۰ گونه دارد. در ایران ۱۴ گونه گیاه معطر و چند ساله دارد.[۳] این سرده به مرزنگوش بسیار نزدیک است و در مناطق کوهستانی می‌روید.

کاربرد

گل گیاه آویشن

در تحقیقی دربارهٔ اثرات گیاهان درمنه، اسطوخودوس و آویشن شیرازی بر روی باکتری‌های Pseudomonas aeruginosa، Staphylococcus aureus و Klebsiella pneumoniae که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، مشاهده شده‌است که هر ۳ اسانس دارای اثر مهارکننده بر روی باکتری‌های بیماری‌زا هستند؛ اما اسانس گیاه آویشن شیرازی دارای اثر بهتری در مهار باکتری‌ها نسبت به اسانس گیاهان دیگر داراست.

در یک تحقیق که در سال ۲۰۱۲ در مجله تحقیقات علوم پزشکی منتشر شد، محققان به ۱۲۰ دانشجوی دختر، مکمل آویشن (چهار بار در روز) یا ایبوپروفن (سه بار در روز) برای درمان درد پریود دادند. پس از دو ماه درمان، هر دو گروه از زنان سطوح مشابهی از تسکین را گزارش کردند. این نشان می‌دهد که آویشن ممکن است جایگزین مناسبی برای ایبوپروفن با عوارض جانبی کمتر باشد.[۵]

هم‌چنین از آویشن در صنایع غذایی (پیتزا، پاستا، ماهی، پنیر، لیکور، ذرت مکزیکی و…)، دارویی، بهداشتی و آرایشی استفاده می‌شود.

گونه‌ها

آویشنیان حدود ۳۵۰ گونه دارد، از جمله:

آویشن اوراسیایی Thymus pannonicus
آویشن پشمی Thymus pseudolanuginosus
آویشن خزنده Thymus praecox
آویشن زیره‌ای Thymus herba-barona
آویشن لیمویی Thymus pulegioides
آویشن معمولی (یا آویشن باغی) Thymus vulgaris
آویشن مورودر Thymus moroderi
سوسنبر Thymus capitatus
ثومون Thymus serpyllum
آویشن دنایی”Thymus Dena”

آویشن در ایران

در زبان گزی (گزبُرخوار) به «آویشن»، «اوشنوم» و در زبان کردی کرمانشاهی «هه زوه» یا«هەزبێ» و در سایر مناطق کردزبان به آن «آنخ» یا «اَزوِه» یا «ازبوله» یا «هه زوه» گفته می‌شود. در زبان بهبهانی به آن «اوریشمک» گفته می‌شود. در زبان ترکی به «کهلیک اوتو» و در زبان لری به خصوص در مناطق بختیاری به این گیاه «اوشوم» و (اِزبوئه) گفته می شود. در زبان لری بهمئی به آن «گلوفته» می‌گویند. در زبان مردم رودبار استان گیلان به آن، «پلنگ مشک» می‌گویند و طعم دهنده اصلی غذایی به نام شامی رودباری است. یکی از گونه‌های این گیاه که در مناطق کوهستانی شمال خراسان به وفور یافت می‌شود به زبان کرمانجی «آنخ» نام دارد.در زبان لری دشمنزیاری کهگیلویه به آویشن، اوریشُم گفته میشود.

گونه‌های مختلفی از آویشنیان در کوهستان‌های ایران می‌روید. در کتب طب سنتی فارسی با نام «حاشا»، «اوشن» و «صعتر الحمیر» نام برده شده‌است. در ایران گونه‌های مختلف با اسامی محلی متفاوتی شناخته می‌شوند از جمله در همدان «آزربه»، در اطراف تهران «آویشن یا آویشم»، در طالقان «زروه»، در زبان کردی به آن «جعتری»، «آنوخ» یا «اَزوِه» می‌گویند، و در مناطق ترک‌زبان «کهلیک اوتی» یا «کاکله اوتی»، و در سایر مناطق «صعتر»، «زعتر»، «اوشن»، «اشمه کوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می‌شود.[۶]

در شهرستان شیراز و اطراف آن و به‌طور کلی در استان فارس گونه ای با نام آویشن شیرازی (Zataria multiflora) می‌روید که مواد موثره بیشتری داشته و رایحه تند تری دارد.[نیازمند منبع] در آذربایجان غربی بخصوص مناطق کوهستانی نقده رویش قابل توجهی دارد. در زبان ترکی آذربایجانی به آن کهلیک اوتو (کهلیک = کبک و اوت = گیاه) می‌گویند. برخی آن را به دلیل تشابه اسمی با کاکوتی اشتباه می‌کنند. در حالی که کهلیک اوتو (آویشن)، علی‌رغم تشابه اسمی با کاکوتی از آن متفاوت است. در همدان به آن اَزبویه و در کوخرد و همچنین فارغانات هرمزگان به آن اَوشُه درمناطق از کوه تشگرد فارغانات اوشه استکو می‌گویند. در چهارمحال و بختیاری به خصوص در کوهپایه‌های کلار و ناغان (اُورشُم) می‌روید. درخوزستان بهبهان و در جلگه دشتهای میانی استان بوشهر نیز می‌روید و در لریدشتی بوشهری به آن اُوشِوم می‌گویند، این گیاه در نواحی کوهستانی استان سیستان و بلوچستان هم می‌روید و در زبان محلی به آن «ازگند» می‌گویند.[۷] ازبوئه اشتباهاً با آویشن اشتباه گرفته می‌شود و نام فارسی آن زوفا می‌باشد. دراستان کهگیلویه و بویراحمد در کوه دنا آویشن دنایی می‌روید که در زبان محلی به آن اوریشم می‌گویند.